در هیاهوی روزمرگی انسانها کودکی به فردایی خارج از تصور ما می اندیشد؛ فردایی که در هم همه ی بازار عید ما گم شده و او با خواندن کتاب به آینده ای زیبا می اندیشد.
در میان هیاهوی مردمی که از کنارش شاد و خندان رد می شدند تا خریدهای عید خود را به یکدیگر نشان دهند و عده ای هم هنوز به دنبال تکمیل خرید های خود بودند، سرش را در میان کتاب فرو برده بود و کاملا محو جملات کتابش بود.
تا دیدمش حس عجیبی به من دست داد؛ جلوتر رفتم تا به بهانه خرید از بساطش چند کلامی با او هم کلام شوم.
هنوز چند گامی به جلو برنداشته بودم که خانمی جلو رفت و قیمتی گرفت و رفت؛ اما من تصمیم خود را گرفته بودم تا چند کلامی با او سخن بگویم و از درس خواندن شب عید پای بساط دستفروشی اش بپرسم.
"اینا چنده؟" این را که پرسیدم، سرش را بالا آورد، به من نگاهی کرد و گفت: "1500 تومن"
با چشمانش مرا کاملا رصد می کرد، کمی مِن و مِن کردم و گفتم: "کلاس چندمی؟"
- "پنجم!"
- "چرا اینجا درس می خونی؟"
- "خوب باید کار کنم!"
از سوال خود شرمنده شدم، این معلوم بود که باید کار کند تا کمک خرج خانواده ای شود ولی به روی خودم نیاوردم و پرسیدم: "چرا درس می خونی؟ می خواهی چه کاره بشی؟"
با حالتی دوست داشتنی ولی طوری که می خواست غم درون صدایش را متوجه نشوم گفت: "رئیس جمهور!!!"
- "چرا رئیس جمهور؟"
زمزمه ای کرد و با صدایی آرام گفت: "نمی خوام کسی فقیر باشه ... می خوام همه ی سال دَمِ عید باشه و همه مردم شاد باشن ..."
انگار آسمان روی سرم فرو ریخت؛ درست زمانی که ما به فکر خرید سال نو هستیم، کسی که حتی نیم نگاهی هم به او نمی اندازیم از همان لحظات استفاده می کند و به دنبال ساختن فرداست.
دیگر چیزی نشنیدم و نپرسیدم؛ و تنها گفتم: "یکی از اینا برداشتم ... دستت درد نکنه ... انشاءالله به آرزوت برسی!"پول را دادم و رفتم ولی همچنان با خودم می گفت آیا روزی او لقب رئیس جمهور را یدک خواهد کشید؟ آن روز باید به او چه بگوییم؟ آقای دکتر...؟ آقای مهندس ...؟ اصلا آیا او خواهد توانست کشوری زیبا مطابق تصور ماورایی خود بسازد یا ....
نظرات شما عزیزان:
